səcdə

is. <ər.> din. Namazda alını möhürə söykəyib, Quranın bəzi ayələrini oxuyarkən alnını ona söykəyib dua oxuma. Məhəmmədhəsən əmi səbir eləyə bilməyib, ikinci səcdədə namazı yarımçıq qoyub özünü tulladı Əhmədin yanına. C. M.. Səcdə etmək (qılmaq) – qabağında baş əymək, təzim etmək. Səcdə qıl yarə, könül, baxma o zahid sözünə; Adəm ol, mətləbi qan, eyləmə şeytan ilə bəhs. S. Ə. Ş.. Qəmgin idim, sizi görüb gülərəm; Qiblədir qaşların, səcdə qılaram. A. Ə.. <Hüseyn:> Nə zaman, harada əmr etsəniz, önünüzdə səcdə etməyə hazıram. S. Rəh.. Səcdəyə düşmək (getmək) – bax səcdə etmək. Düşüb səcdəyə cümlə ixlas ilə; Niyaz etdilər niyyəti-xas ilə. M. Ə. S.. <Murad bəy> . . damağında papiros çöl balkona çıxanda camaat səcdəyə gedərdi. Qant..